Eindelijk weer eens een update! Dat is ook weer meer dan een maand geleden. Op dit moment verblijf ik in een soort van villa. (www.bushypark.co.nz) Ik doe hier werk voor kost en inwoning en het bevalt heel erg goed! Het huis bevind zich zo'n 15km van het plaatsje Wanganui aan de Zuid-Oostkust van het Noordereiland. Het huis is omringd door een enorm gebied van oorspronkelijk regenwoud. Er zijn hier veel oorspronkelijke en zelfdzame vogels zoals saddlebacks, tui's, fantails en kiwi's (geen kiwi's op het moment). Er zijn ontzettend veel paden door de bossen heen, sommige ruiger dan andere. Er staat hier ook een hele grote Ratanui, dat is een oorspronkelijke Nieuw-Zeelandse boom. Ik denk dat hij zo'n 30 meter hoog is en minstens 3 meter breed. Er wordt gesuggereerd dat dit een van de oudste bomen in Nieuw-Zeeland is.

De eerste week bestond het werk hier heel veel uit houthakken en stapelen. (Er moet een voorraad voor de winter worden aangelegd). Theo en Vivienne zijn hier de eigenaren en het zijn uiterst aardige mensen! We worden behandeld als een soort familie. Het eten is hier goed, (soms heel luxe als we hetzelfde als de gasten eten). Ik was oorspronkelijk van plan om hier maar een week te blijven, maar ik had het zo naar mijn zin dat ik hier nu al bijna een maand ben. Ik ben hier ook niet alleen. Een andere Nederlandse jongen (Guy, Gijs kunnen ze niet uitspreken) werkt hier ook. Ik kan het heel goed met hem vinden. Wat een geluk dat hij ook een gitaar bij zich had. We hebben heel veel muziek gemaakt. Er staat hier in de grootste dinerkamer ook een piano en Guy is een behendig pianist. Samen hebben we zelfs voor de gasten geimproviseerde dingen gespeeld!

Een van de eerste dagen hebben we samen ook een van de langere paden door het regenwoud gedaan. Het was alleen niet zo slim om rond 4 uur te vertrekken. (het wordt hier rond 7 uur donker). Theo en Vivienne vroegen of we een radio meewilden, maar we zeiden dat we wel zonder konden. Na een langere tijd op hetzelfde pad langs een hek te lopen, begonnen we ons te vervelen en besloten we om een zijpad te nemen. (Eentje die niet op de kaart stond). Na een ander pad te hebben gekruisd, bleven we doorgaan. Het landschap veranderde. De heuvels werden steiler en de paden ruiger en meer overwoekerd. Na twee hele grote heuvels te hebben beklommen en een stroompje te hebben overgestoken realiseerden we ons dat we verdwaald waren. En het begon al de schemeren. Gelukkig hadden we wel van Theo en Vivienne een hoofdlamp meegekregen. Dat was wel onze redding. In het donker moesten door het regenwoud onze weg terugvinden...